مرثیه ی در رثای نجم العرفا روان شاد استاد حیدری و جودی رحمت الله علیه

شاعـــر و صــوفی و هم عـارف رحمـــان ، رفته
عــامل و حـــامــل سجـــــــاده و قـــــــرآن ، رفته

به سفــر سوی خــــــدا، فصـــل بهــــــاران، رفته
نـــام او بر فلک و انجــــم  و کیهـــــــــــان، رفته

در فـراقـش شـنـوید نـــالــــــه  و افغـــــان ، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

مرگ که پــایان به این زنـــدگی و دار فـنـــــاست
لیک آغــــاز دیگــر نزد خـــــــدا، دار بـقـــــاست

ترس از مــــرگ نه در مشربی از اهـل وفـــاست
سوی جانان خــــرامیدن خـــاصه اهــل صفـــاست

زیست با عـــزت و با شـــان چو کریمـــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

 نـــام او شهــــــــــره به آفــــاق ز نیکــــــویی شده
جـــذب دل های خــــلایق او ز خـــوشــرویی شده

بهر اصـــــــلاح خــــلایـــق پی دلجــــــــویی شده
جمله مقصود او حاصل که ز گـلـگــــــــویی  شده

فـــارغ از مکــــر و حــــیل صـاحب ایمان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

مرگ مرگ است ولی رفـتـن عـــارف دیگــرست
مرگ یک شاعـر و یک عارف صاحب نظر ست

می رود تا به فـــــراسو که خــــدایش خـــبر است
زار و محــزون همه در ماتـــم او، بوم و بر است

چون که زاآن صــــوفی وارســــته ما جـان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

همه بیت و غــــزلش  محـشـــــر وغـــوغا کردی
نـــثر هایش همه را والــــه و  شــــــــــیدا، کردی

بــــا دل پر شــررش نالــــه و  نجـــــــــوا، کردی
 یادی ازحـســرت امــروز و ز فــــــــردا، کردی

اندرین بُرهـــــه که  جــان جانب جـــانـــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

رهـــــروانش بسی در ملک خـــــــراســـان باشند
عــــاشــقانــش همـــه در وادی ایـمـــــــــان باشند

عاشقــــان سخنش پـــــیر و جـــــــوانــــــان باشند
نام او زیب به هر دفــــــــــتر و دیــــــــوان باشند

 در رگ هر غزلش جـــــوشــش ایمــــــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

 بود او واقف اســـــــــرار چه  پیـــــدا و نهــــان
 روح پــاکـش بــرود پیش خــــــداوند جهـــــــان

یا رب از لطف و کرم  او  ز مـوانـع برهــــــان
جای او باد همی روضـــــــه ی از باغ جـنـــــان

 باز انـدر حـــــــق او رحمت و احـســـــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

هر کجــــــای که بگویم او فقــــــــــــیرانه بزیست
یا به پنجـشـــــیر یا به کابل چه عـاشـقــانه بزیست

گه هجرت به پشـاور خود صوفـیـــــــــانه بزیست
هر کجـــا رفت و دمی ماند وغـریـبــــانه  بزیست

با دل و جــــــان همه عمر بر سـر پیمـــــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

روزگــاران وطن را غـــــــزل افـشـــــــان کردی
بیــــــــــدل و سعدی و حافظ همـــه شــــادان کری

چلچــــــراغ سخــــن از شعـــر فــــروزان  کردی
جوهــر خویش به هر عرصه نمــــــــــایان کردی

وای خورشــــــید فلک با مـــه تــــابــــــــان، رفته
حیـدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

گــــریــه کـن دل که ز شب ها مـــه روشــن رفته
شاعـــــــــر عاشق و دلبـــــــــــاخته میهــــن رفته

بلبـــل خـوش سخـــن از باغ و ز گـلـشــــــن رفته
فصــــــل تاراج خــــــــزان بر گل و گلــــبن رفته

فر و فرهـــــــــنگ وطن را  زیب و عـنوان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

ســـــــــالک راه حـقـیـقـــت بــــودی و یـــزدانـــی
عــــــــارف ذات احـــــــدیت بودی و عــــــرفـانی

گاهی ســـــــتاره و گه مهـــــر و مه رخـشــــــانی
وصف او را قـــــلــــم و خــــــامـــــه ما نـتـــوانی

نوشــــــــــته مـرثـیــــه بـا دیــــــده گــریـان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

باش آســــــــوده که ا شعـــــارت تــــــرانــه گـشته
باش آســـــوده که نــــامت جــــــــاودانه گشــــــته

 دفــــــــــتر شعـر تو چون راز زمــــــانــــه گشته
هر ســــــرودت  به همه فــــــر  و نشـــــانه گشته

از کــــــــلام تـو بـه ما مـــتن درخـشــــــان، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

یا رب از لطف بکن هجر و جهـــــادش مقـبــــول
به ثمـــــر تا برســــد آن چه نمـودست  حصــــول

به صف فکر و جهاد  و به شهـیــــــــدان بشـمول
به بـر روضـــــــه رضــــوان بدهیش اذن دخــول

چه مبــــارک سـفـــــری چون سوی جانان ، رفته
حیدری پیش خـــدا مست و غـــزلخــــــوان، رفته

خواجه محمد نعیم قادری
۲۵ جوزا ۱۳۹۹ خورشیدی
کلنگار - لوگر

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید